Ja..Dat was je..
Mijn beste vriendin
We hadden afgesproken,
Dat heel ons leven te blijven.
Lang is dat niet geweest
Ik herinner het me nog goed
Dé dag die alles verwoeste,
Héél mijn leven.
Het ging niet goed met je.
Ik wist het.
Probeerde je te helpen hoe ik kon..
Toch was het te weinig..
Die dag in april
Zaterdag de 24ste
Het ging slechter dan normaal
Je was de weg helemaal kwijt geweest die week
Zaterdagochtend belde je me al
Dat ik meteen moest komen
Ik voelde dat het ernstig was
Ik had gelijk..
Ik trof je aan op je kamer
Nat van tranen,
Rood van het bloed.
Je was dood..
Wat er was gebeurd weet ik nog steeds niet
Het was een enorme klap
Voor mij,
Voor iedereen.
Je had zelfmoord gepleegd.
Dat was duidelijk.
Maar waarom kon ik niet helpen?
Net als altijd..
Ik denk er vaak aan terug
Had je verwacht dat ik sneller zou komen?
Zou je dan omgepraat kunnen worden?
Had ik jouw dood kunnen vermijden?
Ik weet dat dat waarschijnlijk niet gelukt zou zijn.
Hoeveel ik ook zou hebben gezegd
Dat leek,
Nee,
Dit wás, onvermijdelijk
Zelfs voor jou, mijn beste vriendin
We hadden zo’n goede band
Die band was zo sterk
Niets of niemand kwam ertussen
Zelfs de dood niet.
Dat merk ik altijd als ik verdriet heb
Om jou,
Om mezelf,
Of als alles me even teveel wordt
Het lijkt dan alsof je bij me bent,
Altijd als ik het moeilijk heb.
Om me te steunen,
Zoals ik bij jou deed.
Ik weet het zéker.
We zíjn onafscheidelijk
Ik zal je nooit vergeten.
Je zult altijd bij me zijn.
Jij en ik,
2 handen op 1 buik
Beste vriendinnen voor altijd,
Ons hele leven..
En daarna!