in een veld vol meer dan duizend distels
sta ik als boterbloempje heel apart
het water dat we drinken
voedt allen onzer hart
de zon die geeft ons zijn
warme gloed
waardoor we kunnen groeien
maar wat mij enkel sterven doet
ik pluk mij rode rozen
en kleur daarmee mijn licht
in volle schijn schrijf ik daarmee de woorden
die ik dicht
'k ben veel kleiner dan de rest
gemaakt van boter veel te zacht
bloei ik eenzaam open
in de nacht,
maar daar is niemand die op mij wacht,,,
,,,Psych,,,
vergeten boterboem: | Woensdag, maart 07, 2007 18:17 |
Heel erg mooi geschreven,, Mijn naam ; hoe ik ben; past allemaal bij jou gedicht heel mooi ! | |
Lia : | Zaterdag, april 30, 2005 22:49 |
prachtig gedicht... knuffies, Lia | |
Lievelingetje45: | Zaterdag, april 30, 2005 20:51 |
Weer zo'n speciaal gedicht van jou... Altijd weer graag gelezen... Liefs |
|
druppeltje: | Zaterdag, april 30, 2005 20:42 |
jij bent iemand bijzonder, die iedereen hoort te koesteren, ook jijzelf liefs drup |
|
Will Hanssen: | Zaterdag, april 30, 2005 20:34 |
Anders dan de massa......en juist dáárom zo mooi en er is echt altijd iemand die op je wacht terwijl je openbloeit.....dat weet ik heel zeker! Liefs, will |
|
freakangel: | Zaterdag, april 30, 2005 20:27 |
Erg mooi psych, maar wel de moed erin houden he! Dat boterbloempje voelt zich misschien heel kwetsbaar of 'anders'tussen al die distels, maar ik denk dat hij sterker is dan al die distels, als hij er zelf maar in gelooft... liefs freakangel |
|
Auteur: elze | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 30 april 2005 | ||
Thema's: |