Lichtpuntje in mijn bestaan
Rondtollende gedachten in mijn hoofd,
over de draaiende wereld om me heen.
Ik snap even helemaal niets meer,
zelfs niet wat eens zo simpel scheen.
Mijn hoofd voelt als een bom,
die elk moment ontploffen kan.
Mijn gedachten als het buskruit,
de vlam hoog onder de pan.
Vrienden die geen vrienden zijn,
er niet zijn als ik ze nodig heb.
Of nog niet eens zien dat ik,
een dorre bloem ben en verleb.
Mensen die ik dacht te vertrouwen,
blijken dat niet eens waard te zijn.
Die je klakkeloos verraden,
zonder een enkel gevoel voor pijn.
Dat ogenschijnlijk stille meisje,
word iemand die ik kan vertrouwen,
een lichtpuntje in mijn bestaan.
Dat ogenschijnlijk stille meisje,
zorgt ervoor dat ik weer verder kan gaan.
Maar als het lichtpuntje dooft,
en zelf hulp nodig heeft.
Mag ik dan het lichtpuntje zijn,
die de benodigde hoop geeft?
Mag ik dan even alles van me afzetten,
om er helemaal voor jou te zijn?
Mag dat, om je vertrouwen te winnen,
en te kunnen delen in je pijn?
Als je het even niet meer ziet zitten,
denk dan alstjeblieft aan de toekomst.
Want samen komen we er wel doorheen,
zullen we zorgen dat het leven niet meer gonst.