Ze zitten naast elkaar maar zijn kilometers van elkaar vandaan
Ze kijkt naast zich, hij zit daar met een lach en een traan
Haar hart schreeuwt tegen haar pak hem beet, omarm hem
Maar haar hoofd weet beter en werkt als de rem
Een traan zoekt zijn weg over haar wang
Emoties gieren door haar lijf, met moeite in bedwang
Drie weken geleden was ze het leven de baas
Nu wordt haar leven geleefd en ze voelt zich een dwaas
Hij kijkt haar aan met tranen van pijn
Die twee waren een mooi stel, maar het mocht niet zo zijn
Liefde was hun overkomen, mooi maar ongevraagd
Hij was overmoedig en had de sprong gewaagd
Paniek sloeg toe en werkte op hem in
Hij werd bang, kon het niet en zag dat ook in
De liefde was niet weg, nee deze was gegroeid
Een begrip dat zichzelf om de nek heeft gesnoeid
Met pijn in hun hart moeten ze elkaar laten gaan
Zeggen dat het beter is en laten elkaar in die waan
Geen woorden zullen meer gezegd worden, elke is teveel
Een laatste lange kus, dat is alles wat nog wil
Verscheurd door emoties en door pijn
Gaan ze hun eigen weg, wat misschien wel zo heeft moeten zijn
Misschien niet de mooiste, maar het verwoord mn gevoel zo erg..k mis je zo..