~Eenzame traan~
Eenzame traan
Ik huil,
ik huil van binnen,
langzaam breekt mijn hart in twee
Ik stik,
alsof ik onder water.
naar adem hap,Een klap in mijn gezicht,
zand in mijn ogen,
windkracht 10 en regen.
ik wil het niet geloven....Ik zoek,
blind,mank en vol met onmacht
zoekend,tastend op handen en voetenIk schreeuw,
hulpeloos en vol verlangen,
schreeuw ik om hulp,
Totdat ik vind in gedachten.
en verleden kan laten rusten.....
Reacties op dit gedicht
| natje1711: | Zondag, april 24, 2005 13:14 |
| triest maar mooi verwoord :) | |
| Will Hanssen: | Zondag, april 24, 2005 12:07 |
| Droevig rakend geschreven dit gedicht...als je het verleden los kunt laten, komt er ruimte voor een nieuw begin.. Liefs, Will |
|
| sunset: | Zondag, april 24, 2005 09:55 |
| Hard rakend jouw 'schreeuw' neergezet. Liefs en knuf) / sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: dookie | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 24 april 2005 | ||
| Thema's: | ||