Tranen
Tranen biggelen langs mijn wangen
Van een diepe pijn
Die komt van het anders zijn
Van een zeker verlangen
Verlangen om eens “normaal”te kunnen gaan wat je ook zou willen
Even net als andere mensen te zijn
Er alleen aan denken doet soms erg veel pijn
Zo vaak even willen gillen
Gillen omdat ik het niet kan
De wens er wel is
Maar op de één of andere manier gaat het steeds mis
En daar krijg je weer een dreun van
Tranen druppelen op mijn toetsenbord neer
“Waarom ben ik zo als ik ben.?”
En niet zoals anderen die ik ken
Dat doet soms zo verrekte zeer
Die kunnen gaan en staan waar ze willen
Zonder er bij te hoeven stil te staan
Dat het voor een ander misschien niet zo eenvoudig zal gaan
Dit is een honger die misschien niet valt te stillen
Dat is een nooit te stille honger in mijn
Soms er moeilijk te begrijpen voor anderen
Maar weet ook dat het nooit zal veranderen
En dat doet zo`n verrekte veel pijn
Pijn die altijd weer opduikt van binnen
Elke keer opnieuw weer
Soms zelfs wel eens meer
Als mensen over iets beginnen
Beginnen over wat ze hebben gedaan
Wat ze doen op vakantie of zoiets
Maar ik blijf stil, want ik beleef niet zomaar iets
Lijkt wel of je altijd aan de kant blijft staan
Ik kan er niets aan veranderen
Noch kunnen waarschijnlijk anderen
Soms stel je je zelf een doel
Je klimt en loopt door
Gaat er echt helemaal voor
Op het einde van het liedje van alles ga je toch op je smoel
Dat doet pijn
Je probeert het, wat op te bouwen
Maar aan diggelen gaat je zelfvertrouwen
Dat zal waarschijnlijk altijd zo zijn…
Dat anderen meer kunnen doen in het leven
Is nu eenmaal het lot
Je gaat er soms van binnen aan kapot.
Maar toch, zou ik toch het ook kunnen…al is het maar even…