Ik hou zoveel van hun.
Toch is het of dat ik niets goeds doe.
Zij weten mij te raken op een manier die zij alleen kennen.
Toch blijf ik van hun houden, en kunnen ze op me bouwen.
Maar telkens weer die pijn ,
Als we samen zijn.
Nooit is het goed, want bij alles wat je doet is er commetaar.
Dat vindt ik raar.
Ben ik dan de pispaal van het verleden???
hoewel ik hun dit wil laten vergeten , en dat zouden ze moeten weten .
Vecht ik toch maar door , om hun het geluk te geven
Hart id het leven
geschreven door jolanda riepen