Niet alle handen maken mij gelukkig
Niet alle handen....
Mogen mij aanraken
Zijn handen liet ik wel toe...
Zijn handen voelden als liefde!
Liefde die me vulde
liefde die me blind maakte...
Liefde die me pijn deed, en toch...
Toch liet ik zijn handen toe.
In de hoop op dezelfde vervulling van liefde
In de hoop dat dit mijn pijn verdreef.
Zijn handen...
Wáárom liet ik ze óóit toe?
Wanneer ik ze niet had gekend,
Had ik ze nu ook niet dagelijks op me gevoeld..
Dan had ik ze niet dagelijks hoéven missen
Maar hoe erg ik mijn best ook doe,
Ze blijven er
Terwijl ik ze zou verwensen zodat ik deze pijn niet meer hoéfde te voelen.
Ooit aan mij gegeven,
Mij ooit lief gehad, die ene handen
Gelukkig terugdenken aan die handen werd voor me uitgesloten.
Door die handen een avond aan een ander te geven..
Kán ik er niet gelukkig aan terug denken!
Diezelfde handen hebben bedrogen, gepijnigd, de vervulling nietig gemaakt!
En mij een gevoel gegeven,
Wat ze niet meer wegnamen...
NOOIT MEER
Want ik, ben niet meer dezelfde ik als voordat die handen mij raakten...
Want die handen..
Zijn niet meer dezelfde handen..
Ze zijn veranderd... ZONDER MIJ!