Het doek valt.
Langzaam en ruisend,
of snel en hard.
Traan drupt uit ooghoek.
Lippen trillen van stil verdriet.
Zoveel af te lezen in je ogen.
Maar je leven toch geen open boek.
Hart puilt uit van stil verdriet,
verlangen, wanhoop, liefde, spijt.
Nog duizenden emoties
opgesloten in onzekerheid.
Het doek valt.
Langzaam en ruisend,
of snel en hard.
Maar zie de opening in het doek.
Trek het doek opzij!
Verborgen wat je dan zult zien.
Iets wat je niet wilt, misschien?
Verban dan je angst!
En Trotseer
een nieuw begin...