Zij is de vrouw die mij bekroop op de Eiffel met twijfel tussen liefdes-ijzel
Onze zoete herinnering in Utrecht was terecht maar is onze spirit echt of vervlecht?
Samen delen we eenzaamheid tot het einde van de hoop van eeuwigheid, een pietsie heikel
We keken echt in elkaars ogen want de tijden van afzijdigheid zijn vervlogen ,zo hecht
Haar zorgen zijn ook mijn zorgen voor vandaag en morgen, haar traan is in mijn hart geborgen
Mijn warmte en geduld hebben haar zelfvertrouwen gevuld maar mijn liefde wordt niet helemaal door haar geduld
Afstand versus nabijheid geeft mij geen vrijheid maar ik wacht met oprechtheid op het teken van de tijd dat ooit onthult of ik haar van dichtbij ook bevrijd van terughoudendheid of dat ze me niet verder dan tot intense vriendschap leidt