wanneer ik mezelf bijeen had geraapt
uit alle hoeken van het grauwe huis
waarin elk stukje vertrouwen teloor ging
vanwege elke klap die jij mij gaf
het vertrouwen in mezelf verloren
omdat jij mij wees dat ik er niet mag zijn
alles wat mij lief was heb je mij ontnomen
verdwenen was mijn mooie lach
na jaren van angst in het leven
kwam daar het moment van bevrijding
de kracht hebben om te kiezen
om eindelijk te leven in vrijheid
jaren lang heb je mij bedrogen
elke klap deed brandend zeer
maar toch heb ik je kunnen vergeven
waardoor ik weer lachen kan
Fictie
arie: | Maandag, april 11, 2005 13:14 |
gelukkig is het *maar* fictie..... toch? Liefs, Arie |
|
Boudaatje: | Zondag, april 10, 2005 20:06 |
fictie die zo echt lijkt. liefs |
|
Lia : | Zondag, april 10, 2005 18:10 |
gelukkig fictie in een mooi dicht gegoten.. | |
Mathilde: | Zondag, april 10, 2005 18:07 |
prachtig verwoord! xxx | |
libel: | Zondag, april 10, 2005 15:21 |
Vergeven is één van de mooiste eigenschappen in een mens. (Je moet er wel rijp voor zijn) Prachtig beschreven en erg herkenbaar. Liefs en knuf, lia |
|
hiljaa: | Zondag, april 10, 2005 14:39 |
ficti gelukkig maar prachtig verwoord knufliefs--hiljaa-- |
|
natje1711: | Zondag, april 10, 2005 14:32 |
is erg maar al goed dat je terug kan lachen. liefs xxxx |
|
Auteur: Bert Vos | ||
Gecontroleerd door: fox_bert | ||
Gepubliceerd op: 10 april 2005 | ||
Thema's: |