Ik zou je zoveel kunnen zeggen,
zoveel nog een keer kunnen uitleggen,
maar iets binnenin hindert mij
en dat ‘iets’, dat ben jij
Want het is niet als eerst,
en ook niet zoals het zijn moet.
Het is niet jouw afwezigheid
gevoeld door de woorden die je spreekt
maar wel die trieste, totale bitterheid
die in mij de muren doorbreekt
En ik huil niet,
om te laten zien dat ik om je geef als een echte vriend,
Maar gewoon omdat het zo voelt, en ik wéét,
dat je zoveel beter dan dit verdiend
Niet de alles verterende eenzaamheid
waarmee al het vertrouwen verdwijnt,
niet die altijd omringende zelfhaat
waarmee je langzaam wegkwijnt
Niet al de angsten en de pijn
niet het verlangen niet meer te ‘zijn’
maar wél het echte vertrouwen,
dat je op jezelf en anderen kunt bouwen…
Want ik geloof in je,
ook door mijn pijn heen
en het breekt me, als ik je zie
zo verloren, verward en alleen…