Was het enkel de specht
die het hout verwondde, zich liet gaan
als was het een zonde tegen wil
en schade rest niets meer dan een stervende,
gedwongen tot overgave, verloren.
Hoor, hoe leven verdwijnt
in een geluidloze zucht en toch
schreeuwend om een wonder.
Zo davert de grond nog eens
en weer en kunnen we de ogen sluiten.
Om alleen achter te blijven
met een afgekloven stilte
in een te grote leegte.
| ExoticBlue: | Maandag, april 04, 2005 19:58 |
| Applaus!!! Zo hoort poezie te zijn. Met bewondering, EB |
|
| sergev2005: | Maandag, april 04, 2005 19:57 |
| Schitterend. Zeer rake woordkeuze in een mooi geheel. Groet, Serge |
|
| sunset: | Maandag, april 04, 2005 14:34 |
| P r a c h t i g. Heel graag gelezen poëzie. Liefs / sunset |
|
| Vervelende meid: | Maandag, april 04, 2005 09:38 |
| Verhuld in leegte... Heel mooi! |
|
| Fri..: | Maandag, april 04, 2005 07:22 |
| Hmm ja, dit vind ik nou mooi, zonder verhalige verwoordingen iets neer te zetten Liefs, Frida |
|
| DrieGeetjes: | Maandag, april 04, 2005 03:32 |
| Auteur: Edwin van Rossen | ||
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 04 april 2005 | ||
| Thema's: | ||