doodste stilte,
zit ze in een hoekje,
uitgevallen gezicht,
knielend voor de maan,
om hoop dat iemand haar hoort,
maar er is niks,
het licht van me maan verdooft,
en valt ze langzaam neer,
hopenloos op de grond,
telt dagenlang de uren af,
tot het tijd is om te gaan,
dat ze in een nieuw leven komt,
met een beter bestaan,
en dan in alle rust opnieuw leven kan,
maar de dagen gaan te snel,
om te weten dat de dagen voor jou moeten stoppen,
dan tog op een dag zal ze moeten kiezen,
tot er mist van haar overblijft...