En plots staan we daar op het kerkhof,
iedereen huilt,
behalve ik...
Ik toon m'n gevoelens niet,
blijf het kleine meisje "zonder" gevoelens,
toon geen greintje verdriet...
Toch heb ik veel verdriet,
maar niemand die het ziet,
het huilen zonder tranen...
Iedereen gaat weg,
ik blijf alleen achter,
er valt een harde stilte,
een te harde stilte...
Ik val neer voor het graf,
dikke tranen stromen over mijn wangen,
ik wil me sterk houden,
maar de tranen blijven stromen...
Tussen mijn tranen door zoek ik achter woorden,
woorden om je te bedanken
en dan ineens vind ik ze:
bedankt, voor de mooie tijd die ik samen met jou mocht beleven!!