Tranen langs mijn ogen,
Als een waterval van een hoge rots.
Mijn lichaam voelt als steen,
Versteent sinds jij me inmetselde.
Met stenen vol mooie woorden vol met afscheid,
Ik wist dat het ooit zou komen,
Maar ik wilde een dam bouwen om mijn tranen
tegen te houden, maar de waterstroom kwam te vroeg,
Het hout brokkelt af
En mijn tranen vormen stilaan een meer...
een meer vol tranen die om je geven maar....
die jij hebt laten vloeien…
Hoe kon je?
Geef je dan niets om mij,
Langzaam eb ik weg
in mijn tranen vol verdriet…
Ik stroom naar de zee
En neem mijn herinneringen aan je pijnlijk mee,
Ik vergeet je nooit
en jij…?