Jij die het lef had jezelf goed te noemen,
Jij die het liefste iedereen tegen me opstookte.
Niemand die ook maar iets zag,
Niemand die verder keek.
Jij die het lef had te zeggen dat je mij nam zoals ik was.
Jij die het lef had om een vriendin van mij in te palmen.
En iedereen die wat merkte,
Behalve ikzelf..
Jij die al je frustraties op mij afreageerde.
Jij die mij het liefste ineengedoken op de achtergrond zag.
Jij die me elke dag gek maakte van de stress.
Jij die met je zogenaamde discussies over mij,
Me leven verpestte..
Maar dat deed je niet helemaal zelf.
Daar had je die vriendin van me voor.
Ze luisterde nog naar je ook, goh geweldig nu heb ik echt mijn zin.
Jij die ervoor zorgde dat alles en iedereen me koud liet om me heen,zelfs mezelf,daar besteedde ik geen aandacht aan.
Dat mocht niet van jou, want jij moest alle aandacht hebben.
Jij die mij wijsmaakte dat ik egocentrisch en hard was,
Terwijl ik altijd voor je klaar stond.
Jij die mijn vriendin nu helemaal voor zichzelf heeft.
En in een deuk ligt omdat ik haar kwijt ben.
Gewoon door jou.
Jij die zelfs zei dat je me haatte.
En ik die zo stom was, om achter je aan te lopen.
Omdat ik dacht dat dat altijd zo ging,
Maar eigenlijk is jou haten,gewoon zonde van me tijd...