Waarom moet altijd alles zo moeilijk gaan.?
Waarom kan ik niet gewoon zelf bepalen waar ik wil gaan en staan.?
Ik wil een rustig leven.
Zelf bepalen waar ik aandacht aan wil schenken.
Ik wil genieten van elke dag.
Rondlopen met een lach.
Maar iedereen om me heen doet me verdriet.
Jammer genoeg beseffen ze het allemaal niet.
Zoveel mensen en toch voel ik me zo alleen.
Ik herinner me nog hoe iedereen in me leven verscheen.
Aardig en lief, vol met goede bedoelingen en woorden.
Woorden die ik met plezier aanhoorden.
Maar nu beteken ze niets meer.
En dat doet me zeer.
Ik voel het diep van binnen.!
En kan er niets meer tegen beginnen.
Moet ik toegeven aan mijn pijn.?
Of sterk zijn.?
Moet ik rondlopen met een slecht gevoel.?
Of mensen vertellen wat ik bedoel.?
Bedoel met wat ik zeg.!
Bedoel met alles wat ik uitleg.!
Alles wat ik vertel over wie ik ben,
Het meisje wat alleen ik ken.!
Het doet me zoveel verdriet.
En er is gewoon niemand die het ziet.!
Het maakt me machteloos,
Voel me radeloos.!
Wat kan ik hier nou tegen beginnen.!
Voel het allemaal zo diep van binnen.
Wou dat het weg ging, dat ik door kon gaan.
Maar ik blijf er nu elke dag mee opstaan.
Ik kan er meeleven.
Denk niet zo vaak mee aan opgeven.
Maar wil toch aan iedereen laten weten.
Dat ze nooit moeten vergeten.
Dat je iemand snel kwetst met woorden.
Er zitten dingen in verborgen die verder niemand hoorden.
Maar ik hoorde ze allemaal en dat deed me pijn.
Maar ondanks dat, ik kan nu wel mezelf zijn.