Is het de leegte van jouw eigen leven
Dat jou beslissen laat dat wij
Niet om elkaar zouden mogen geven
En je kunt me alles zeggen
Maar geloof mij op mijn woord
Jij houdt echt niet meer van mij
Ik kan wel duizend tranen wenen
Een spoor verdriet over mijn wang
Jouw woorden komen aan als een
Ware doodsbedreiging
Aanzien hoe de tijd veranderd
Hoe het leven wordt geleefd
Verscheur je kleren van pure ellende
En verdriet
Maar lees mij niet de les nu
Met jouw eeuwige hypocrisie
Ik ben pijn gedaan, geknecht
En de boeman nu
Maar beamen zal ik nimmer
- ik vertik het simpelweg -
En vechten zal ik blijven
Tot jij mij het laatste beetje hoop
Ontzegt...
milamber: | Zondag, maart 20, 2005 19:25 |
idd, blijven vechten tot de laatste snik, en dan nog een beetje. Hoop kan niemand je echt ontnemen, heel mooi geschreven, sterk! | |
MayadeBij: | Zondag, maart 20, 2005 16:15 |
Maar dan wèl alleen de goedkope shirtjes (want zo zijn mensen dan ook wel weer - weinig helden die direct hun Versace baljurk naar God knippen :) KUS! | |
Nemesis: | Zondag, maart 20, 2005 15:58 |
Zolang hoop een relatief begrip is, zouden we het onszelf aan moeten schrijven. Al geloof ik niet in hoop, het is een sterk gedicht! Ik blijf je lezen! | |
Auteur: boemerangkind | ||
Gecontroleerd door: benji | ||
Gepubliceerd op: 20 maart 2005 | ||
Thema's: |