Regen tegen het raam.
Iedereen hoort het komen en gaan.
Tranen uit de lucht.
Ik hoor ze aan met een zucht.
Het zouden mijn tranen kunnen zijn.
Een uiting van mijn pijn.
Mijn verdriet.
Alleen doe ik het niet.!
Want ik wil er niet aan toegeven.
Toch ook weer niet mee blijven leven.
Mijn leven kan nu niet stuk.
Want ook ik geniet even van geluk.
Het geluk van het leven wat ik gevonden heb.
Liefde waar ik misschien graag over opschep.
Liefde die me ook laat nadenken.
Over waar ik mijn aandacht aan moet schenken.
Ik moet keuzes maken.
Uitkijken dat mijn woorden mensen niet zullen raken.
Raken door de betekenis.
Dit is gewoon zoals het is.!
Ik heb ook mijn eigen verdriet.
Al is er niemand die dat ziet.
Ik voel het elke dag.
Door een traan of een lach.
Ik voel het door mijn lichaam.
Het kan komen en gaan.
Mijn verdriet.
Uit zich liever niet.
Ik weet ook niet wat ik doen moet.
Doe ik iets misschien niet goed.?
Regen uit wolken.
Het doet mijn bloed kolken.!
Het had mijn verdriet kunnen zijn.!
Hoe uit ik nou toch mijn pijn.?!
Moet ik stil blijven.?
Het van me af schrijven.?
Of moet ik het zeggen.?
Mijn problemen uitleggen.?
Ik weet het niet meer.!
Maar voel het toch steeds maar weer.
Ik voel het opkomen.
Tranen die richtingloos over mijn wangen stromen.!
Ik kan ze niet tegen houden.
Er zijn mensen die me wel even helpen zouden.
Nou die zijn nu gevlucht.
Verdwenen samen met de lucht.
Want ook zij snappen mij niet.
Begrijpen niets van mijn verdriet.
En ik wil dit niet meer.
Het doet me zoveel zeer.
Ik besef me dat ik eigenlijk door moet gaan.!
Diepe zucht en op staan.
Weglopen voor mijn problemen.
Betekend niet dat iemand ze zal wegnemen.
Ik blijf er mee rondlopen.
Ik kan alleen maar hopen.
Hopelijk vind ik een uitweg.
En terwijl ik dit zeg.
Betrekt de lucht.
Is dit dan de kans op een uitvlucht.
Moet ik opgeven.?
Stoppen met leven.?
Nee dat kan ik niet.!
Ik mag niet toegeven aan mijn verdriet.
Ik hef mijn hoofd op.
Weet zeker dat ik hier niet stop.
Ik heb zoveel te beleven.
Kan deze wereld nog zoveel geven.
Regen uit de lucht.
Het was ooit een uitvlucht.
Goh dat zouden mijn tranen kunnen zijn.
Ja inderdaad een uiting van mijn pijn.
Maar dat kan niet.!
Ik moet leren omgaan met mijn verdriet.
Zeggen wat ik voel.!
Uitleggen wat ik wil en bedoel.
Dan kom ik er wel.
Misschien wil ik het wel te snel.
Maar die regen tegen mijn raam
Die zal nooit weg gaan.
Maar mijn tranen die komen.
Zullen uit mijn lichaam stromen.
Nemen een stukje met zich mee.
Naar mijn tranenzee.
Dat doet me goed.
Geeft me weer een beetje moed.
En met die tranenzee om me heen.
Voel ik me al een stuk minder alleen.
Met een opgeven hoofd zal ik doorgaan.
Voorlopig blijf ik zeker bestaan.!