Achter de wolk die aarzelend wit tegen de hemel zette
Zaten zij uitgeput hun zonden te overdenken; even duurde
Het voordat de sluipende stilte over het gras sprong een tijger
Stil stonden zij er niet langer bij het was alsof ze de ouderdom
Naderend als stoffige karavaan negeerden en van het uitzicht
Probeerden te genieten, de wolk die vernevelde en oplostte
Bracht geen soelaas meer of kon niet meer als verstopplek dienst
Doen, er zat niks anders op dan dat ze opstonden en daalden
Tot de plek op aarde waar ze woonden, niks bereikten uitzichtloos
De zon die het niks deerde glibberde de pupillen binnen dwangmatig
Achter de wolk die aarzelend wit tegen de hemel zette
MayadeBij: | Vrijdag, maart 18, 2005 20:29 |
Ik ben jouw gedichten-junkie (sommige mensen noemen dat trouw - ik spreek liever van vermaak ;) kus! | |
Auteur: Han Sterk | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 18 maart 2005 | ||
Thema's: |