Mijn lach
Jouw woorden sloegen diepe wonden
Met ogen dicht stonden wij daar
De regen die ons had gevonden
Wij hadden niets, alleen elkaar
En dat was alles wat jij op kon geven
En jij moest ons laten gaan
Genieten van jouw korte leven
Van jouw eenzame bestaan
Wanhoop niet en voel geen spijt
Al weet jij als geen ander
Mijn lach is slechts mijn schild
Waarmee ik alles kan verslaan
Toen liet jij mij
Eenzaam en koud
Voor altijd in die regen staan...
Reacties op dit gedicht
| [zwarte engel]: | Donderdag, april 21, 2011 18:12 |
| wow.. | |
| Nemesis: | Maandag, maart 14, 2005 20:18 |
| Ik ben onder de indruk an toch al licht ontvankelijk. Ook hier begint het te regenen tot ik besluit dat dit perfecte poëzie is... | |
| .rose: | Maandag, maart 14, 2005 18:05 |
| steek een paraplu op.. dan word je vanzelf weer droog en klaart het wel weer op :) liefs .rose ps: heel mooi gedicht, echt! |
|
Over dit gedicht
| Auteur: boemerangkind | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 14 maart 2005 | ||
| Thema's: | ||