Ik mis het huilen van de wolven
Zo ver vergeten in het vallende licht
Verdwaald in de bossen, de bladeren
Niets meer dan geen schuilplaats
Zelfs de helse vluchten zijn verplicht
Ik mis de regen langs de stammen
Het kloppen van de trommels, elke nacht
De seinen die werden gegeven
De spanning van het beleven
Het niet meer wegduiken is zo onverwacht
Ik mis mezelf, nu meer dan ooit
De sfeer is verwarrend, bijna magisch
Maar de levenden zijn reeds verdwenen
En wat laat de realiteit van dromen mij nog zien
Als ik enkel en alleen mijzelf verlies