Jou witte gestalte
Langzaam naar beneden
dalend waarop de
bomen nederig buigen
Stalend licht binnenin
jou dat naar buiten
schijnt wat elk takje
doet twinkelen
Je vleugels zo machtig
en zacht beschermend
neergebogen waaronder
ieder zich veilig voelt
Je ogen zo mooi
stralend met een
heldere blik van wijsheid
kijkend de wereld in
Rustgevende signalen
die je onzichtbaar uitzend
Tezamen in een heilig
zicht van rust en vrede
Teder reikt je arm
naar mij en je hand raakt
mijn natte wang vol
tranen die het afscheid al kende
Nog een laatste blik een
bemoedigende lach waarna
jij je vleugels uitslaat en voor
altijd enkel een herinnering wordt
Tranen die ik niet tegen
kon houden wetend dat
jij verder leeft in mijn
gedachten, in mijn hart