Ja, L.A.T.ten dat lijkt me wel wat,
door de week lekker op jezelf, heerlijk is dat.
De weekenden gezellig samen zijn.
Zo'n L.A.T.relatie leek me wel fijn.
Maar nu we ruim een jaar verder zijn,
doet het afscheid nemen me steeds meer pijn.
Steeds weer lijkt het of er iets breekt in mij.
Echt lieverd, het enige wat ik nog wil ben jij.
Dan is mijn geluk helemaal compleet,
maar ik denk dat je dat al wel weet.
Als je pas weg bent, ben ik helemaal ontdaan,
vind het zo moeilijk hoe hiermee om te gaan.
Als je de straat weer uitrijdt, wil ik het liefst achter je aan rennen.
Je zegt wel eens, "meisje je zal er aan moeten wennen".
Maar als iemand waar je zoveel van houdt weer gaat,
lijkt het wel of je even alleen op de wereld staat.
We bellen dagelijks, en 's avonds kletsen via de pc,
en wetend dat je zo ver weg bent, heb het er moeilijk mee.
Kan dan ook zomaar even zachtjes huilen,
mis dan je beschermende armen om in te schuilen.
Soms vraag je "heb je traantjes, wat is er dan?"
Jij voelt het van zo"n afstand, gek dat zoiets kan.
Je wil hier graag komen wonen, en ik weet je doet je best,
wordt hier dan ook al steeds meer en meer ons liefdesnest.
Lieve schat, ben zoveel van je gaan houwen,
hebben het zelfs al gehad over trouwen.
Dat dit gaat gebeuren is iets wat zeker is,
want nu.....nu weet ik dat ik je teveel mis.