Een kille wanhoop sloeg mij
Om mijn hart, verschrikt en koud
Het was al laat toen jij mij zei
Hoe veel jij nog steeds van mij houdt
De sneeuw bleef toen om ons heen
Gestaag naar beneden vallen
Het licht ging uit, terwijl gemeen
De warmte ons daar ook liet staan
Het eerste groen was al ontloken
De eerste krokus al geboren
De lente had zijn woord gesproken
De witte vlokken vervolgden hun baan
Een wanhopige kilte als een mes
Door mijn hart, mijn hoofd, mijn ziel
De koude sneeuwbui doet de rest
En wij zullen naar beneden vallen
Zoals ook deze lente viel
sunset: | Vrijdag, maart 04, 2005 14:20 |
Poe hé. Mooi, voelbaar. Liefs / sunset |
|
mark alexander: | Vrijdag, maart 04, 2005 12:27 |
Mooi verwoord of eigenlijk; mooi verbeeld... X |
|
winterklaas: | Vrijdag, maart 04, 2005 11:19 |
dit lijkt er meer op, go on, go on!!! Je hebt de goede weg te pakken. André |
|
Auteur: boemerangkind | ||
Gecontroleerd door: fox_bert | ||
Gepubliceerd op: 04 maart 2005 | ||
Thema's: |