De dag brak de schaduw tussen jou en mij
vogels stegen op van de aarde
schreven poëzie in het hemelblauw
waar jouw stem in is gestorven
Ik zag je wel maar ook weer niet
je vingerafdruk was zichtbaar op het raam
dat uitzicht gaf
op de witgekleurde weides
We waren wie we waren
fragmenten uit een vervloog verleden
zonder begin en einde
dat met liefde voor altijd werd verbonden
De liefde tussen ons beide was amper beschreven
je woorden stierven op het papier
dat met bloemen
en een herinning aan een mooi moment was volgetekend
Nu de nacht luisterd
naar de roep van de uil
proef ik weer je woorden
jij die opsteeg van de aarde
voske: | Woensdag, maart 02, 2005 15:02 |
jawel heer wijnand,dit is een fraai stukje ;o) | |
Rien de Heer: | Woensdag, maart 02, 2005 10:51 |
Wonderbaarlijk mooi. Groetjes, Rien. |
|
Peter van der Linden: | Woensdag, maart 02, 2005 10:14 |
Prachtig Wijnand. Met genoegen gelezen. Fijne dag, Peter. |
|
sunset: | Woensdag, maart 02, 2005 09:35 |
Je blijft je droef-mooie herinnering voelbaar doorgeven. Prachtig. Liefs / sunset |
|
Raira : | Woensdag, maart 02, 2005 09:03 |
je hebt me weer helemaal meegesleept van begin tot eind prachtig gedicht liefs Raira |
|
Niniki: | Woensdag, maart 02, 2005 03:29 |
Wat een prachtig stuk!!! | |
Auteur: wijnand. | ||
Gecontroleerd door: jo | ||
Gepubliceerd op: 02 maart 2005 | ||
Thema's: |