stemmen komen me vertellen,
hoe ik me diep vanbinnen voel,
terwijl mijn tranen een weg afleggen,
enigzins zonder doel..
ze laten me de waarheid weten,
vertellen me hoe mijn leven had moeten zijn,
ik ben het even vergeten,
vergeten hoe het voelt om gelukkig te zijn..
mijn mond spreekt de taal,
mijn ogen de pijn,
dan nog mijn lichaamsbewegingen,
ze tonen hoe verdrietig ik wel niet moet zijn..
en toch moet ik blijven volhouden,
het proberen te vergeten van de pijn,
los van de herinneringen,
gewoon nog eens mezelf kunnen zijn..