Oma...
Hoe wreed is ons bestaan
in een wereld van komen en gaan.
Een wereld waarin we amper
even stil mogen staan.
Een wereld gebaseerd op vooruitgang
en soms te veel op eigenbelang.
Terwijl jij, oma, moest leven met het verdriet
dat de vooruitgang jou in de steek liet.
Je gedachten vervaagd, gezichten vervreemd
je voelde je soms zo alleen en ontheemd.
Zo was je niet oma, zo wilde je niet zijn
jou zo te moeten zien deed soms zoveel pijn.
Wat mij nu nog rest is een enkel gebaar
al is het voor heel even maar.
Een laatste hand op je schouder leggen
en een enkel woord te zeggen.
Een laatste woord van dank en rouw
een laatste woord speciaal voor jou.
Woorden voor het laatst uitgesproken
het contact is nu voorgoed verbroken.
Rust zacht, rust in vrede waar je ook bent
we zullen je herinneren zoals we je vroeger hebben gekend.
Hester.