Mijn schouder tijdens jouw duisternis
als het leven niet meer te vatten is
onzekerheid krijgt de kans op bestaan
een lach vernietigd door tranen
regels gecreƫerd door duisternis
geen licht zien door donker
alleen de grond krijgt nog een blik
die normaal ook voor de hemel bedoelt was
maar die kracht is er nu niet
dus loop je verder in eenzaamheid
zoekend naar die uitweg vol licht
zonnestralen tegemoet lopen
vandaag is morgen geschiedenis
ik sta dan klaar om jou te omarmen
huilend want het leed is voorbij
eindelijk zie jij mij weer
want ik was ook daar in duisternis
arie: | Vrijdag, februari 18, 2005 16:39 |
Een weldaad van echt gevoel dat jij geeft aan een heel mooi mens Ik dank jou daarvoor Liefs, Arie |
|
-Suus-: | Donderdag, februari 17, 2005 23:22 |
*slik* een hele dikke knuffel, ontzettend mooi, lief en hoopvol geschreven.. Liefs, Suus |
|
Rian: | Donderdag, februari 17, 2005 21:02 |
Stil..erg gevoelig gedicht..knuff Rian | |
Boudaatje: | Donderdag, februari 17, 2005 20:13 |
Wat prachtig neegezet Foxie... liefs |
|
sergev2005: | Donderdag, februari 17, 2005 18:33 |
Knap verwoord, Gegroet, Serge |
|
remie: | Donderdag, februari 17, 2005 17:42 |
schitterend en o zo teder....Liefs Remie | |
milamber: | Donderdag, februari 17, 2005 15:44 |
prachtig verwoord, mooi (x3) ;) | |
Fortune: | Donderdag, februari 17, 2005 15:30 |
heel erg mooi gedichtje.. Zo meedelevend.. Altijd fijn om zoiets te lezen.. liefs, Samantha |
|
sunset: | Donderdag, februari 17, 2005 15:13 |
Heel mooie, voelbare verwoording Bert. Liefs / sunset |
|
Laura Luijkx: | Donderdag, februari 17, 2005 14:34 |
Je weet mijn mening al ;) Maar nogmaals, heel erg mooi gedichtje! Liefs, Laura |
|
Auteur: Bert Vos | ||
Gecontroleerd door: fox_bert | ||
Gepubliceerd op: 17 februari 2005 | ||
Thema's: |