Verdwaald in het verleden voor even
meestal ben ik heel
maar de scheuren in mijn ziel
vallen anderen niet ten deel
ik lijk maar zo stabiel
mijn ogen verdrinken als niemand het ziet
mijn hart schreeuwt het uit, maar mijn mond blijft gesloten
in mijn lijf een bal van intens verdriet
en voor dit eeuwige moment is het leven weer klote
maar in het ochtendgloren krijgt het leven weer kleur
weer terug in het stramien van het uitgestippelde leven
ben ik misschien achteraf gewoon maar een zeur
verdwaald in het verleden voor heel even