Nu begraaf ik de woorden
overzie het leven met een lach
een roos zonder doorns
dat een poosje gelegen nog voor me lag
De klokken luiden zomer
toen we ons vergaapte aan de stilte van de poëzie
opgedragen aan haar
zij die sprak met een lach
In haar zag ik mezelf terug
niet als ouder maar als kind
een bladzijde uit een vervloog verleden
waar nog enkele woorden aan ontbraken
Auteur: wijnand. | ||
Gecontroleerd door: benji | ||
Gepubliceerd op: 11 februari 2005 | ||
Thema's: |