muur gebouwd
steeds als ik kom verander je
waarom weet ik niet,
de ene moment, ben je blij
de andere geef je het op
je zegt een woord en dan zeg je stop
daar wil ik niet meer over praten
het voelt alsof je me niet meer vertrouwd
dat je een muur om je heen hebt gebouwd
dat je er niet meer uit kan of wil
dat ik je niet meer schelen kan
je bouwt dan een dam
zodat ik opnieuw over kan
maar dan zeg je weer stop
je mag niet meer verder
het is alsof ik niet meer te vertrouwen ben
ik denk de hele dag aan je
probeer je te bereiken ,maar het lukt me niet
zoiets doet een mens veel verdriet.
ik zit na te denken hoe ik kan helpen
ik laat men moeder maar doen ,
terwijl jij steeds dieper zinkt en ik
niet meer weet waarom ik nog naar je toekom
je vertrouwt me niks toe ,dan zeg ik tegen mezelf
hou de rest van je geheimen maar.
denk even stil na en zeg tegen mezelf
je bent ook maar een mens