Dat noemt gewoon 'Geloof'
U brengt me naar Uw troon, de hoogste berg
en laat daar alle vastgeroeste pijn wegdrijven
op adem van Uw wind; de heldere witte wolken
die al ontwakend lente in de luchten schrijven
wijl smartelijk klein woede, verdriet nog in mij kolken
U schonk mij mede in de plaats van droesem
en met Uw hand liet U de dag ontvouwen
over de parelende sterren die mijn ketting zijn
In liefde laat U mij van iedereen weer houden
en word ik naar Uw beeld gesmeed, ook in mijn pijn
U schonk mij alle liefde, verkruimelde herinnering
aan elke vage kleur; antiek en fel de tint van rozen
die door Uw passie geurt in warmte van nachten
waarin mijn leven nooit alleen; U hebt gekozen
voor ons mens, waarom U langer laten wachten?
Alsof ik ooit geloven kan dat U er niet meer bent
die zacht mijn hand vasthoudt en zorgt dat ik niet val,
dat elke dood niet meer is dan een stralend nieuw begin
U hebt in al mijn levens mij altijd heel innig diep gekend
en liefgehad, en ik weet zeker dat ‘k U immer min.
**********
sunset 09-02-2005
**********
Lia : | Woensdag, februari 09, 2005 17:52 |
prachtig sunset.. | |
Martine Gieze: | Woensdag, februari 09, 2005 17:25 |
mooi...ontroerend/indrukwekkend verwoord! wat zouden we moeten zonder dat vertrouwen?! ik kan alleen maar zeggen:AMEN!! liefs,Mart |
|
hiljaa: | Woensdag, februari 09, 2005 14:16 |
geloof mij dit is weer wondermooi geschreven knufliefs--hiljaa-- |
|