de deur zal blijven kieren
de deur zal blijven kieren
ze zijn te zwaar
de stenen die
ik dragen moet
ik gooi ze bij
de andere troep
die ik verzameld
heb een leven lang
een aantal splijt
weerbarstig laten
ze hun inhoud zien
doven in de koude
wereld van voorheen
ik zwaai, ze gaan en
niemand weet waarheen
de anderen sjouw
ik verder mee
de dagen door
langs vele jaren
soms zijn we blij
maar ook mistroostig
in het doelloos staren
toch wil ik ook
die ballast kwijt
met jou de lente vieren
meer dan een half leven
kreeg ik geen respijt
het slot moet om hoewel
de deur zal blijven kieren
wil melker
06/02/2005
Reacties op dit gedicht
| Butterfly: | Zondag, februari 06, 2005 21:39 |
| wauw, heerlijk stukje poëzie.. Graag gelezen Liefs |
|
| Boudaatje: | Zondag, februari 06, 2005 20:16 |
| Zalig gedicht, van genoten. liefs |
|
| psych: | Zondag, februari 06, 2005 10:24 |
| tja,die rugzak dragen valt soms niet mee,,,liefs,,,psych,,, | |
| hiljaa: | Zondag, februari 06, 2005 08:57 |
| prachtig over nadenkend gedicht knufliefs--hiljaa-- |
|
| Diane: | Zondag, februari 06, 2005 08:51 |
| Het is moeilijk je verleden te stapelen. En daarna het loslaten. Maar wel de enige manier om een toekomst. De deur op een kier laten is goed zo laat je andere toch weer binnen. Liefs Diane | |
| Lia : | Zondag, februari 06, 2005 08:25 |
| altijd een opening houden.. yep... mooi dicht weer.. | |
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: -Suus- | ||
| Gepubliceerd op: 06 februari 2005 | ||
| Thema's: | ||