Mijn hart brak,
ik huilde de hele nacht,
je had me pijn gedaan,
ik had dat niet verwacht.
Je maakte het uit,
midden op het plein,
ik haat je voortaan,
niks zal meer hetzelfde zijn.
Ik keek je de volgende nag niet aan,
maar ik wou het wel,
je keek wel stiekem naar mij,
we waren een perfect stel.
Het hielp niets,
ik hield nog steeds van jou,
maar jij niet van mij,
hoe moest dat nou?
Ik was verslaafd aan je,
vanbinnen voel ik me leeg,
en toen je me opnieuw verkering vroeg,
was ik degene die zweeg.
Kort daarna schold ik je uit,
hoe kun je dat nou zeggen man,
stoer doen bij je vrienden,
voor mij part kan je oprotten dan.
Je vroeg me om een laatste kans,
maar ik luisterde niet,
het is zijn eigen schuld,
het was hij die mij verliet.