Zachtjes fluisterde jij mijn naam,
net zolang ik je kon horen.
En ik ontwaakte uit mijn intense slaap,
omdat jouw stem mij ging bekoren.
Je bent zo dichtbij, zo dierbaar,
vol vertrouwen naast mij en om mij heen.
Je woorden zijn lief, laten mij jouw gedachten zien,
en ik voel mij niet langer alleen.
Jij laat jouw kleuren de mijne maken, kleuren die ik nooit eerder heb gekend.
Ik moet nog wennen,in mijn onzekerheden heb ik die nooit herkend.
Naar het waarom kan ik ( soms) raden,
diep in mijn hart weet ik het maar durf (nog) niet toe te laten.
Ik ben zo bang voor dit gevoel,
want is het voorbestemd of magie, of allebei.
Is dit een 'samen',
Is dit een 'wij'.
Daar waar de hemel de aarde bereikt,
daar zal de aarde hemels zijn.
Dat zijn jouw woorden die in mijn ziel gegrift staan
er hoeft geen lange weg meer te worden gegaan.
Want soms hoefje alleen maar te strekken om die hemel te bereiken,
en kan ik voorzichtig aanraken met mijn vingertoppen.
Als ik aan je denk, kan ik je warmte voelen,
dit is mijn liefde wat ze bedoelen.
Gaan we te ver, gaan we te diep,
twee mensen die elkaar lief vinden.
is er dan iets belangrijkers dan dit?
mijn liefde ik hou van je!