Kronkelend als wormen
Gedachten dwarrelen door mijn hoofd
ze kronkelen in mijn brein
laten me niet met rust
kunnen geen moment ergens anders zijn.
Overspoeld door de oceaan van mijn gedachten
heb ik nooit rust
altijd bezig met denken
gedachten nooit in slaap gesust.
Zo kan ik niet verder
ik weet niet meer hoe of wat
en ik voel mezelf steeds verder
wegzakken in het zwarte gat...
Het zwarte gat van het gepieker
waar gevoel te veel plaats inneemt.
Kronkelend als wormen,
kruipend als slakken,
sissend als slangen
doen mijn gedachten een poging
mijn gevoelens te vangen.
Eruit te breken
weg uit mijn hoofd
zich te tonen aan anderen
maar dat mag niet gebeuren
dat heb ik mezelf beloofd...
Niet weer gekwetst worden
door open kaart te spelen
nee ik zal niet snel meer
alles met iemand delen.
Maar op deze site
doe ik toch een poging
want hier ben ik gelukkig
anoniem...
(Het is niet echt een super gedicht,een beetje chaotisch maar ik moest dit even kwijt en dit is gewoon hoe ik me nu voel.)