Ik loop hopeloos verloren
in zijn woorden... elke keer
'k Wil verdwijnen in de stilte,
maar hij wil telkens meer en meer
Hij neemt me mee naar zijn gedachten,
fluistert me vreemde dingen toe
De tijd lijkt eeuwig lang te duren
Ik wil hier weg, maar weet niet hoe...
Keer op keer die armen...
Ik zakte steeds weer door de grond
Ik kreeg geen woord over m'n lippen,
Omdat ik de moed niet vond...
Want niemand kan me horen,
en niemand kan me zien...
Niemand kan begrijpen
dat ik dit niet verdien
Ik kan echt niet meer voelen,
de wereld staat nu stil...
Hoe kan je nu geloven
dat dit is wat ik wil ?
Je adem in m'n nek...
Hoe kan je het toch maken,
om zomaar zonder woorden
me steeds weer aan te raken...?
Ik voel jouw handen
branden op mijn huid
...
Laat me los
...
Laat me gaan
...