Het stond niet eens meer in de krant,
Er was weer eens iemand in elkaar geramd.
Het gebeurt zo vaak, het is normaal,
Helaas, ’t is zo’n bekend verhaal..
Niemand schrok er zojuist nog van,
Terwijl er wel weer iemand het ziekenhuis in kwam..
Het is de orde van de dag,
Maar het is abnormaal gedrag..
We vinden het slecht, maar het is een norm…
Onze maatschappij heeft nu die vorm..
We kijken mensen met de nek aan,
Voor het geval ze geweld begaan.
We geven geen liefde meer op straat,
We zijn enkel op onze hoede voor het kwaad.
Maar haat zaait haat,
Geen goed maar meer kwaad.
De liefde is de wereld uit geramd.
En naast de slachtoffers op het kerkhof beland..
Maar niemand die zich er druk om maakt,
Die laat zien dat geweld hem raakt.
Niemand die er wat aan doet..
Ze weten niet hoe dat moet.
Dus trekken ze zich er niks van aan.
Gaan om met geweldplegers alsof die niks hebben misdaan.
En blijkbaar is dat heel normaal.
Zo gebeurt het hier allemaal...
Maar stel dat je een geweldpleger bent,
Dat je mensen met een pak slaag verwent,
Zou je nog geweld begaan,
Als er dan een sluier van schande over je heen wordt gedaan?
Als niemand je nog zou vertrouwen.
Het je niet lukt een carrière op te bouwen.
Als je leven verbouwd wordt tot een hel,
Dan is het je eigen schuld, dat wel.
Hopelijk aarzel je dan meer.
En doe je het zonder geweld de volgende keer.