Jij die het lef had jezelf goed te noemen,
Jij die het liefste iedereen opstookte.
Niemand die ook maar iets zag,
Niemand die verder keek!
Jij die het lef had te zeggen dat je mij nam zoals ik was.
Die ook het lef had om mijn beste vriendin in te palmen.
En niemand die iets ging merken.
Behalve ikzelf..
Jij die al je frustraties op mij afreageerde.
Jij die mij het liefste ineengedoken op de achtergrond zag.
Die me elke dag gek maakte van de stress.
Die met je zogenaamde discussies over mij
Me leven verpestte..
Maar dat deed je niet helemaal zelf.
Daar had je mijn beste vriendin voor.
Ze luisterde nog naar je ook, goh geweldig nu heb jij je zin.
Jij die ervoor zorgde dat alles me koud liet om me heen.
Behalve mezelf.
En dat mocht niet van jou, jij moest aandacht hebben.
Jij die mij wijsmaakte dat ik egocentrisch was,
Terwijl ik altijd voor je klaar stond.
Die mijn beste vriendin nu helemaal voor zichzelf heeft.
En in een deuk ligt omdat ik haar kwijt ben.
Door jou.
Jij die zelfs zei dat je me haatte.
En ik die zo stom was, om achter je aan te lopen.
Omdat ik dacht dat dat zo hoorde.
En eigenlijk is jou haten zonder van me tijd...