Het is nu al zo'n 3 jaar geleden,
toch voelt alles nog leeg zonder jou.
Hoe stil het is als ik bij oma ben,
geen opa meer om gezellig mee te praten.
Je was er altijd voor ons,
vooral voor Susan.
Ze had het al zo moeilijk,
gelukkig was jij er voor haar en hielp je waar je kon.
Twee keer hebben we afscheid van je moeten nemen.
De eerste keer was vals alarm,
en toch was het heel moeilijk.
Toen ik bij je zat en me lieve dingen toesprak,
dat alles me zo lukken en ik lief moest zijn voor oma.
Het is fijn dat je wat langer hebt geleefd,
de dokters hadden het verkeerd.
Wat was ik boos,
maar wat moest ik.
Ik mis je gesprekken heel erg,
hoe fijn ik met je kon praten.
Je was zo trots op me dat ik mijn
angst voor paarden had overwonnen.
Hoe fijn het is dat je Gert-jan nog hebt gekend.
Het was gewoon verschrikkelijk als hij naar je kamer liep,
om je kijken of je misschien in je bed lag terwijl je al een paar maanden overleden was.
Dat vond ik het ergste,
hij was zo gek op zijn opa.
Hoe erg ik je ook mis,
je was een geweldige opa.
Je hebt iedereen goed geholpen.
We hebben het echt met je getroffen.
R.I.P Opa