Ooit.. was er een meisje, ze lachte zoveel ze maar kon!
Ze was heel erg lief voor iedereen en natuurlijk was ze ook door iedereen geliefd!
Maar op een dag overkwamen haar gruwelijke dingen .. Waardoor ze de volgende dagen, maanden, jaren niet meer kon lachen!
Ze was recht in het duister geslagen ...!
Jaren gingen voorbij..het meisje groeide op tot een bloedmooie vrouw..met een afschuwelijk gezicht..!
Niemand had haar nog lief..wat ze ook probeerde iedereen liep weg van haar..
Zijzelf begreep er maar niets van ..
Maar ze gaf niet op.. Ze bleef lachen naar de mensen ..
Maar steeds hetzelfde .. de mensen liepen van haar weg !
Ze was zo verdrietig en sloot zichzelf op in haar kamer..
Ze liep naar de spiegel en lachte!
Plots na al die jaren had ze door waarom de mensen wegliepen van haar!
Ze had een afgrijselijk gezicht omdat ze was vergeten hoe ze moest lachen..
De vrouw was zo lelijk geworden dat ze zich voor haarzelf schaamde..
Na dagen kwam ze tot besef dat zij alleen haarzelf misschien kon doen genezen..
Ze keek diep in haar eigenzijn ... en haalde de mooiste dingen uit haar hart...!
Ze lachte er zo hard om .. dat ze eindelijk terug wist hoe ze moest lachen..
Maar haar gezicht bleef gruwelijk lelijk... maar dit zag de vrouw niet meer want ze keek naar haar eigenzijn vanbinnen .. en was gelukkig!
Tenminste haar gebroken lach was terug verdwenen !