De cirkel
Dansen in de regen,
dat voelt goed zo helemaal alleen,
met niemand om me heen om mee te dansen.
De regen spoelt alles weg,
het vuil en de woorden die zijn gezecht,
de regen blijft vallen en plonst in een plas.
Terwijl je zo zit,
terwijl je zo naar de regen verlangt,
er was een lange periode waar de droogte heerste,
het bleef maar staan en werd niet weggespoeld,
het begon door te dringen dat je zonder regen niet kan leven,
alles groeit en bloeit onder het neervallende water.
De wolken schuiven voor de zon,
de donkere volle wolken nemen de plaats van de zon en de maan in beslag,
ze blijven er voor zweven,
ze gaan maar niet weg alles wordt er door over genomen alsof we doeloos en wanhopig zijn.
Maar de regen brengt ook weer zonneschijn en verlichting, het licht bolletje waar iedereen naar snakt,
er koesteren diepe verlangens in dat bolletje,
de wolken worden dan met open armen ontvangen maar dat is maar voor even,
daarna wil men de zon terug om hun daden te overzien,
om hun woorden terug te kunnen nemen,
om te zeggen dat het hun spijt.
Dansen zonder zorgen, het samen dansen kan ook,
dat kan later altijd,
maar laat je gevoelens nu de vrije loop want er is altijd hoop.
Vleugels groeien om je rug en je vliegt weg,
naar boven het water tegemoed,
je wilt er heen je wilt het proeven,
dan zit je daar op een grote donkere wolk vol van vocht, daar blijf je rustig zitten wachten tot je zelf weer naar beneden valt,
dat je zelf in een plas water plonst.
Dan is de cirkel weer compleet en kun je weer opnieuw beginnen.