( dit is niet echt een gedicht, maar een brief die ik in het verleden eens aan mijn vader gegeven heb.)
Hoe kort het leven is...dat weet ik wel.
Dat ene fotootje heeft het altijd volgehouden,
1988, acht jaar geleden,acht winters die ik
ondanks de kou overleefd heb.
En papa: kijk mij nu eens! Ik ben achtien,een volwassen
mens geworden.
Jij hebt dat altijd geweten he?,Dat er uit mij een goed mens zou groeien.
In die acht jaar dat ik opgroeiden,heb
ik altijd gevoeld dat jij bij me was
Jij hebt mij gezien in mijn goede en slechte dagen.
Soms mis ik je,maar niet meer wanhopig
Eerder met een glimlach om mijn mond,
door te denken aan fijne tijden.
En hoewel wij toch nooit echt zijn
toegekomen aan een "vader-dochter"-
relatie,hebben wij toch alle fasen ervan doorgemaakt.
Want als ik iets doms deed, dan liet jij me dat duidelijk merken.
Dat voelde ik, omdat ik het zelf wel wist.
En op de momenten dat het verdriet om jou te
groot werd, heb ik geschopt tegen alles wat jij me heb
bijgebracht.
Maar ook dat is goedgekomen, papa
nu voel ik sterker dan ooit tevoren
de liefde tussen ons
en ik weet: dat zit wel goed.
(mijn vader is overleden op 20-02-2001 hij was 51 en ik 23
deze brief is dus al een hele tijd oud)