Voor mijn mooiste meisje.
Twee mensen lopen hand in hand
door het mulle witte zand.
Een hond rent voor hen uit,
uitgelaten blaffend, het zand op zijn snuit.
Soms staan ze even stil bij de zee,
slaan de armen om elkaar heen die twee.
Kijken elkaar diep in de ogen,
zij kijkt omhoog.. hij iets gebogen.
Ze kussen elkaar teder en liefdevol
en wanen zich alleen op deze aardbol.
Hun liefde.. zo diep als de zee..
zo warm als de zon..
zo oneindig als de horizon.
Haar haren wapperen in wind.
Wat hebben zij elkaar bemind.
Ze spreken iets af, zij met hem en hij met haar
en nog één keer kussen zij elkaar.
Ogen vol tranen.. ogen vol verdriet
want deze liefde is verboden.. het mag niet!
Dan lopen ze weer door, die twee met de hond
en raakt de zee op de achtergrond.
Op de parkeerplaats aangekomen
is het uit met alle dromen.
Ze stappen in de auto en rijden de weg op.
Door de achterruit kijkt een vrolijke hondekop.
Hij gaat linksaf en zij naar rechts,
een korte ontmoeting was het slechts.
Waarom doet liefde zoveel pijn?
Mogen die twee niet bij elkaar zijn?
Als liefde toch zo intens is
heeft dat dan helemaal geen betekenis?
Liefde kan toch zo mooi zijn.
Waarom doet liefde dan zo'n pijn?
Maar eens zal de tijd komen,
waarop wij wachten.
Dan is het afgelopen, met alleen maar smachten.
Onze liefde word dan waar,
en zijn we voor altijd bij elkaar.
Hou van je mooi engeltje.