Nonkel,
Vol levenslust vertrok je naar je werk..
Want hoe hard je ook werkte, het werd je nooit teveel..
"Ik doe het toch voor mijn vrouwke" zei je dan
"En voor ons kindje.."
Ja, je kleine meid was je grote trots.
En voor haar was papa haar beste vriend.
Want papa was sterk en kon alles maken en ze mocht altijd op papa's schouders zitten.
Hoe vertel ik haar nu dat papa nooit meer zal thuiskomen met zijn camion?
En dat hij nooit meer met Peter naar de vliegtuigen zal gaan?
Het leven lijkt plots zo zinloos.
Maar weet je, ik denk dat tante ons meisje wil zien opgroeien en haar vertellen hoe je was..
Hoeveel je van ons hield, En hoe je graag nog veel langer bij ons had willen blijven.
Maar plicht roept, de engelen hadden je nodig, Je moest gaan..
Rust nu maar, lieve Benedikt, lieve nonkel, lieve zoon, lieve vriend, lieve papa..
Je hebt hard gewerkt, Je hebt het verdiend.
En weet dat het warmste plekje van ons hart, voor altijd jouw plekje zal zijn ...
Je bent weggegaan, maar vergeten doen we je niet ...!
Vaarwel...!
(I'll be missing you!)