De bloemen verwelken,
maar komen mooier terug.
Dat geeft een vreemde gedachte;
iets moet verdwijnen om te groeien,
iets moet sterven om te helen.
Na de winter komt de lente,
op de pijn volgt het verdriet.
Verdriet zwakt af met de jaren,
maar blijft achter als boodschap.
Om te zeggen hoe het eens was;
maar nooit meer kan zijn.
Het is nodig om te groeien,
nodig om te zien leven,
maar daarom niet minder pijnlijk.
De bloem blijft eeuwig in je gedachten,
de schoonheid gevangen in je geest,
de essentie gaat niet verloren,
want die leeft voort in ieder die de bloem zag.
De ware schoonheid leeft voort in je dromen,
komt keer op keer terug,
wil je de ware schoonheid belonen,
sta dan stil bij de vergankelijke pracht.