Met een zwaar hart kijk ik naar het verleden;
de mooie herrinneringen haast allemaal verdewenen.
Met een hart vol verdriet,
staar ik in de duisternis.
Waar een wereld achter verborgen is.
Eentje vol liefde, haat, geluk en pijn.
Eén waar zoveel zorgen zijn.
Ik weet niet wat mij anders maakt dan anderen.
Maar ik weet wel dat ik het hier niet volhoud.
Waarom moest alles toch zoveel veranderen?
Snappen ze dan niet dat ik dit tempo niet bijhoud?
Als er één dag van mijn leven mocht komen.
Laat dat dan binnenkort zijn.
Ik wil niet anders dan opgeven met deze pijn.
Leven kan ik niet meer.
Omdat ik geen geluk kan vinden, of kan maken,
omdat ik mezelf haat.
En nu is het te laat...
Geen geliefde meer, geen vrienden.
Niemand aan mijn zij.
Ik ben alleen.
Het is over voor mij.
Net zoals het moest zijn.
En als ik één ding mocht vragen...
Laat het dan zijn of er alsjeblieft niets voor mij is.
Niets na de dood.
Er zal niets zijn dat ik mis.
Pijn ben ik dan kwijt, en geluk ken ik toch al niet meer.
Ik ben moe. Wil de rust vinden die ik al zolang zoek.
Laat me.... alsjeblieft.......