Dit Dicht is mijn eerste serieuze poging tot de poezie
op een donkere decemberdag in 2003 geschreven
midden in de hel van mijn leven
Ik hoop dat ik het nooit meer zo zie.....
De Dagen
De dagen schreien nutteloos voorbij
Mijn piloot overwint nog weerzin.
Mijn plicht leg ik niet licht terzijde.
De dagen worden niet meer geleefd.
Gespannen boog, bonkende strot.
Angst heerst, wanhoop nabij, verslagenheid ook.
Mijn leven komt terug als de vloed, onvermijdelijk
Ik wil niet, wat wil ik, wil ik?
Ik moet, moet, haast, ik moet
De wereld dwingt mij daar... onwaar!
IK ben het die het doet.
Mijn verwachtingen... en aan mij, niet waar te maken
Ontkende schuld, niet af te schudden
Ik weet het niet meer, verslagenheid ook.
Late decemberdagen brengen geen uitkomst
Het komt niet meer goed.
Te lang, te diep, hoop vervliegt.
Positief denken, loze kreet
Mijn brein is zwart gekleurd.
Ik heb het toch goed, betekent dat niets?
Schuld, frustrerende paradox,
mijn brein wordt murw, is chaos.
Veel schepen zijn verbrand, te veel?
Terugkeer lijkt niet meer.
Isolement is mijn thuis, onbereikbaar,
Vrij van ondraaglijke verantwoording,
ondergedoken in fictie.
Maar vluchten, hoe, waarheen?
Meester in maskers, schone schijn.
Geen last meer willen zijn.
Ik ben niet meer wie ik ben, wie ben ik?
Geloofwaardigheid in het geding?
Pijn is de herinnering.
Huilen wil ik, maar kan niet meer.
Lachen, spontaan, voor immer vervlogen.
Mijn doembeeld.
Mijn lichaam kraakt
Ik kan niets meer
Wat ben ik waard?
Zelfspot, minachting, binnen rot.
Rede botst met realiteit.
Ik weet, maar ben onthand.
Machteloos denk ik, onontkoombaar.
Ik wil, ik weet niet wat ik wil,
Wie ben ik om te willen?
Me overgeven, leiden laten
door praten, met pillen, strohalmen.
Niet alles is slecht, ik weet,
Het is niet zoals het was.
Ligt daar dan de hoop?
Een steile strap, trede voor trede,
waar ben ik? Eindeloos, uitzichtloos.
Geplet onder het zwart, kansloze hoop.
Er is nog wil, ik mis de kracht.
Ik ben zo moe, het moe.
Sporen hoop, ik reik, te kort.
Niet alleen, toch eenzaam.
Zoekend de deur, een uitweg hopend.
Ik hang, Het wordt nimmer meer?
Vraag mij niet hoe is het nu...
(Vrijdag 24 december 2003)